“ती अजूनही वाट बघते…”
पाऊस नुकताच थांबला होता…
आकाशात ढगांची गर्दी आणि मातीचा वास.
ती चहाचा कप हातात घेऊन दारात उभी होती.
नवरा ऑफिसला गेला होता — नेहमीप्रमाणे.
लहानशी मुलगी अंगणात खेळत होती.
“आई, बाबा आले की मी त्यांना सांगणार — मला नवीन छत्री आणा!” ☔
आई हसली, तिच्या गालावरचा तो हसूंचा ठिपका अजूनही आठवणीत आहे.
दुपारी फोन वाजला…
तो एक अपघाताचा फोन होता.
कोणी तरी घाईघाईत सांगितलं —
“तुमचे पती… ट्रकच्या धडकेत… ठार झालेत.”
क्षणभर सगळं थांबलं.
कप तिच्या हातातून खाली पडला, चहा सांडला आणि वेळही.
तिला वाटलं — जग संपलं आहे.
त्या रात्री ती काही बोलली नाही…
फक्त मुलीला घट्ट कवेत घेतलं आणि रडत राहिली.
मुलगी विचारत राहिली —
“आई, बाबा कधी येणार?”
ती काहीच बोलली नाही… फक्त शांत राहिली.
काळ पुढे सरकत गेला.
आई कामं करू लागली — लोकांच्या घरात भांडी, धुणं, स्वयंपाक…
आणि संध्याकाळी मुलगी शाळेतून परत आली की तिच्यासाठी हसणं शिकली.
ती स्वतःचं दुःख लपवून ठेवायची,
कारण तिच्या मुलीच्या डोळ्यांत अजूनही आशा होती —
“बाबा परत येतील…”
प्रत्येक वर्षी ती मुलगी वडिलांच्या फोटोसमोर राखी बांधायची,
आणि म्हणायची — “तू माझे सगळ्यात मोठे हिरो आहेस, बाबा.” 💔
वर्षं गेली…
मुलगी मोठी झाली. कॉलेज पूर्ण करून ती पोलिस अधिकारी झाली.
पहिल्या दिवशी ती रस्त्याच्या कडेला उभी राहून ट्रॅफिक पाहत होती.
त्याच ठिकाणी जिथे तिचे वडील गेले होते.
डोळ्यांत पाणी आलं…
ती म्हणाली —
“बाबा, आता या रस्त्यावर कुणाचं आयुष्य तुटू देणार नाही.” 🚦
आई दूरून पाहत होती —
ती आता वृद्ध झाली होती, पण तिच्या डोळ्यांत शांतता होती.
ती म्हणाली —
“हो, तो गेला… पण माझ्या मुलीतून तो पुन्हा जिवंत झाला आहे.” 🌙
“कधी कधी मृत्यू एखाद्या माणसाचं आयुष्य संपवतो,
पण त्या मृत्यूनं कोणाचं तरी जगणं घडवतं.” 💫
